Toen ik eind jaren 80 begin jaren 90 in een chique kelnersmoking met dito vlinderdas mooie wijnen serveerde in een prachtig Brabants bedrijf stond er in het restaurant aldaar een cd-speler waar maar liefst 6 cd’s in pasten, dat was toen heel wat. We hadden allemaal best verstand van wijn en lekker eten maar nog niet bedacht dat muziek ook een belangrijke factor was in het totaalconcept dat ‘gastronomisch genieten’ heet; de 6 cd’tjes deden namelijk al zeker een jaar vaste dienst op shuffle-repeat. Rond deze tijd van het jaar veranderde dat langzaam maar zeker, want per week kwam er een kerstschijfje bij tot er op 24 december 6 kerst-cd’s geladen waren met de overbekende nummers van George Michael, Chris Rea & John Lennon die toen al vervelend veel werden gedraaid en nu 30 jaar later helaas nog altijd. Op 2 januari waren we blij dat de ouwe vertrouwde eeuwige 6 weer herenigd werden. Zo’n 80 suffe deuntjes en 1 juweeltje herhaalden zich dag in dag uit, om de 3 a 4 uren noeste arbeid kwam het nog altijd fenomenaal mooie Heaven van Simply Red tot groot genoegen voorbij.
Als alle gasten tevreden huiswaarts waren gekeerd en zowel het restaurant als de keuken weer klaar stonden voor een nieuwe dag ‘volle bak’ dronken we een sluitdrankje in de bar met Simply Red op repeat, “the name of the bar is called heaven” zong de rooie krullenbol beeldschoon. De keukenmannen namen kaasjes mee en tapten halve liters bier voor zichzelf terwijl wij van de zwarte brigade na een pilske voor de dorst de open wijnen van de geserveerde wijnarrangementen proefden. Een van de meest verrassende herinneringen destijds was een gulle slok Gewurztraminer uit de Elzas bij Roquefort, de zachte blauwader-schapenkaas, toevallig tot de tegen de THT aanlopende kaasrestanten van de avond behorend. De complexe, ziltige smaak van de kaas in combinatie met de zeer aromatische wijn van een van de koningsrassen van deze Noordfranse streek was a match made in Heaven.
In het glas Bott Frères Gewurztraminer Appellation Alsace 2016. Alweer een fraai etiket voor in mijn wijncolums Picture Book. Geproduceerd in de Elzas, een mooi stukje wereld aan de Rijn met als wijnhoofdstd het lieflijke Colmar. Een gebied dat regelmatig geflipt is tussen Frankrijk en Duitsland en dat is zichtbaar aan de huizen, te horen in de taal en te proeven in de wijnen. Deze wijn is gemaakt van de rossige Gewurztraminer druif, die over het algemeen zeer weelderige, complexe wijnen geeft met een behoorlijk restzoet, maar tegenwoordig ook vaak droog gevinivieerd wordt. Het is een wijn die past bij gerechten waar andere wijnen echt niet tegenop kunnen zoals Indonesische gerechten, Indiase curry en de typisch ‘Hollandse’ Chinese rijsttafel met ‘sambal bij!’ Of zoals de lokale bevolking, dus zoals het hoort, bij Munster, een koemelk-kaas uit de nabije Vogezen, waarvan ik de geur niet trek maar dat is mijn tekortkoming.
De kleur in het glas is prachtig geel en de geur typisch Gewurztraminer; weelderig tropisch fruit en voor mij zoals altijd de geur van gele bananensnoepjes maar dan lekker. De smaak is vol, kruidig met veel tropisch fruit ook, zoet en zalig en de afdronk is mooi in balans en extreem lang en rijk, wat een genot! Zeker geen wijn voor de hele avond maar voor een glas bij iets lekkers. Een mooi alternatief voor bij de kaasplank ook, echt eens iets anders en geloof me, lekkerder dan een glas simply red. Laat je vooral niet afschrikken door het zoetje, dat heb je nodig om de pittige smaken op te vangen en het is gewoon lekker, dat getrut om droge wijn moet maar eens afgelopen zijn, soms.
Ik neem een glas als sluitdrankje op de zeer late avond terwijl iedereen van mijn huishouden al uitgeteld op één oor ligt. In alle rust geniet ik van de complexiteit in het glas terwijl ik op TV aanschouw hoe in één week tijd de politieke wolf in schaapskleren Thierry zichzelf heeft ontmaskerd door iets te opzichtig op zijn hondenfluitje te blazen en The Donald schoorvoetend voorsorteert op z’n vertrek uit Washington. Komt dan toch alles in de politiek nog op z’n pootjes terecht in 2020? Hoop doet leven.
Morgen haal ik Roquefort en drinken we Gewurztraminer, proostend op een fatsoenlijker politiek klimaat. Op de achtergrond zingt Mick Hucknall mooie liedjes en vertelt Jaap van Dissel van het RIVM op tv dat vanaf de zomer van 2021 ons bestaan weer langzaam maar zeker als vanouds zal gaan worden. Het leven is ondanks tegenslagen, zinloos geweld, politieke mafkezen en ander verdriet soms toch nog echt even een feestje. Santé!
