Toegegeven, één van mijn guilty pleasures is het gehele oeuvre van Kenny Rogers, de vorig jaar overleden bebaarde Amerikaanse countryzanger, die vanaf eind jaren 70 furore maakte met nummers als Lady, Ruby, Islands In The Stream en het door Hazes Sr vrij vertaalde She Believes In Me. By far mijn à llergrootste Kenny Rogers pleasure is The Coward Of The County, de verhalende ballade over Tommy die tot lafaard wordt opgevoed door zijn ter dood veroordeelde vader en uiteindelijk heel dapper blijkt because sometimes you have to fight to be a man!
Een veel minder onschuldig ‘beschamend pleziertje’ van mij is foie gras, de delicatesse die echt niet meer kan. Letterlijk vertaald ‘vette lever’. Als ze het altijd al zo genoemd hadden was ik er nooit aan begonnen want wat klinkt dat vet goor. En inderdaad, een ganzenlever enkele weken voor de slacht oppompen tot wel 10 keer zijn eigen gewicht door onder dwang vette maispap met een metalen buis diep in de strot van de dieren te persen is onsmakelijk, punt uit. Ik heb het daarom al jaren niet meer gegeten. Misschien wel voor het laatst in Parijs samen met een bont gezelschap Bourgondische collega’s in Bistrot L’Ecluse in de tijd dat onze toenmalige werkgever Accor nog een hele zwerm ganzen in haar logo had. Daar aan de Place de la Madeleine kon je destijds en waarschijnlijk nog altijd een respectabel aantal Cru’s uit de Médoc per glas bestellen. Het gevolg laat zich raden; de vlucht terug naar Amsterdam werd gemist en uit nood geboren reden we met een gehuurd busje dwars door Vlaanderen via het frietkot terug naar huis.
Deze week heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering even geen weerstand geboden en lag dit gruwelijk lekkers ineens in mijn koelkast. Even voelde ik me een lafaard, maar na mezelf met allerlei onzinnige excuses die ik je bespaar eenmalig vrij te hebben gepleit hebben we er samen met m’n dochter en haar vriend van genoten. Wel pas nadat ik toch even geïnformeerd had of zij eerder deze maand met het potlood dat wij niet mochten houden niet toevallig bij de PvdD een rood rondje hadden ingekleurd, je weet maar nooit.
Rustig 2 minuutjes aan beide zijden bakken in een droge pan (het is al vet genoeg) en daarna even zacht laten worden onder de gril was de strategie. En dan eenvoudig serveren met gegrilde appeltjes, een frisse compote, verse toast en een mooi glas wijn want less is more in dit geval.
In dat glas Thomas Muré Pinot Gris 2018 Pierres Sèches, Vin d’Alsace. Je kan met de auto op en neer en ruim voor de avondklok binnen zijn als je dat bij de familie aan de deur zou willen kopen. Maar waarom zou je. Alleen strikt noodzakelijk reizen is toegestaan, zoals bijvoorbeeld minister Ollongren die met haar zevenmijlslaarzen aan niet heel omtzigtig het Binnenhof verliet en linea recta positief getest terug de stratego-doos van het Binnenhof in kon. Einde oefening Kajsa, dat geef ik haar op een briefje.
Deze wijn is gemaakt van de pinot gris druif die hier vroeger Tokay d’Asace heette. Maar dat mocht niet meer van ganzenlever-grootgrutter Hongarije, want dat leek te veel op hun Tokaji Aszu wijn, die overigens gemaakt wordt van de furmint druif. Ach probeer het maar niet te begrijpen. Wij kennen pinot gris beter als de lichtfrisse pinot gricio uit Italie of de heerlijk sappige grauburgunder uit de Duitstalige landen. Lekker zomers fris, veel minder kruidig en geconcentreerd als deze krachtpatser.
De wijnen van het 12 generaties oude familiebedrijf Muré staan prima aangeschreven zowel in de regio en ook daarbuiten met als vlaggenschepen de wijnen van de Grand Cru wijngaarden Vorbourg en Zinnkoepfle. De Elzas heeft een gunstig wijnklimaat; er valt minder regen dan in Nice aan de Middellandse zee met dank aan de Vogezen. En door de noordelijke ligging blijven de frisse zuren ook lekker in de druif. De pluk is meestal in oktober en soms nog ‘tardive’r’ want hoe langer de druif kan blijven hangen des te geconcentreerder de smaak. Met alle risico’s van dien overigens want een najaarsbui kan zeker in deze compacte trossen gemakkelijk tot rotting leiden. Maar met de buienradar in de aanslag gebeurt dat tegenwoordig niet vaak meer, meten is weten in wijnmaakland.
Riesling wordt hier de koning der wijndruiven genoemd en pinot gris de sultan. En inderdaad; deze wijn swingt het glas uit. een mooie lichtgele gloed, een gulle maar niet overdreven weelderige geur waarin perzik het wint van peer, een heerlijke smaak van rijpe druiven (gek hè) en perzik met een bescheiden zuren en een mooi gedoseerd restzoetje dat nodig is om de gebakken ganzenlever aan te kunnen. Een strakke lange afdronk, eveneens niet overdreven weelderig maar mooi in balans, zoals ook de wijn met het gerecht.
Sauternes is van oudsher dé klassieke combinatie, maar ik vind dat niet tof, zeker niet als er nog meer lekkers volgt op het bord en in het glas zoals vanavond. Ooit drinken we samen Sauternes met oude Hollandse kaas en zacht blauwgeaderde Roquefort, da’s pas lekker.
Eindoordeel guilty, ik geef het toe. Ik had het niet mogen aannemen. The coward of the county spookt door m’n hoofd. Maar ik heb ervan genoten met de troostende gedachte dat net zoals het virus ook foie gras snel zal zijn verdwenen. Misschien is een fluistercampagne een goed middel om een en ander verder te bespoedigen, dat schijnt prima te werken als je ergens vanaf wilt. Er zijn smakelijke alternatieven zoals foie fin, gemaakt van gezonde kleine levers waar onder druk ganzenvet en ander lekkers aan wordt toegevoegd, dat eet een stuk gezelliger.
Foie gras is weer in de ban na vandaag. Nog één laatste slok wijn om de goddelijk vieze smaak weg te spoelen. Het zal niet weer gebeuren, ik beloof het van ganser harte. Santé!
